piątek, 15 marca 2013

Locked out of haven 7/2


Love is all you need. She loves you.



Oddychałam szybko, wpatrzona w swoje odbicie w lustrze. Prosta suknia bez ramiączek w kolorze pomarańczowego kremu sięgała do samej ziemi, odsłaniając zaledwie czubki cielistych szpilek na platformie. Na szyi miałam zamieszony szmaragd od Pascala, a z uszu zwisały srebrne sople. Wokół nadgarstka mieniła się w świetle jarzeniówek delikatna, platynowa bransoletka. Włosy miałam rozpuszczone, lekko zakręcone na końcach i lekki makijaż.
Cholera, miałam wyjść za mąż.
Ma samą myśl poczułam mdłości. Nie byłam gotowa, ale która dziewczyna na moim miejscu by była? Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.
-Proszę- rzuciłam przez zaciśnięte gardło.
Do pokoju wszedł Evan. Ubrany był z hebanowy, trzyczęściowy garnitur i śnieżnobiałą, lekko nakrochmaloną koszule i wąski, czarny krawat. Na mój widok zatrzymał się i przez chwilę po prostu patrzył uważnie.
-Kiedy minie te dwanaście miesięcy, rozwiedziesz się tylko po to, by założyć białą suknię i stanąć tam ze mną- rzucił ochryple.
Uśmiechnęłam się do niego.
-Też tak myślę. Ile mamy czasu?
-Pół godziny, za jakieś dwadzieścia pięć minut będzie tu Roarke.
Skinęłam głową i powoli usiadłam na fotelu.
-W co ja się wpakowałam- rzuciłam cicho.
-Dasz radę- Evan kucnął przy mnie i złapał za rękę. Biła od niego pewność siebie.- A ja ci pomogę.
Ukryłam twarz w jego piersi. Pogłaskał mnie po plecach, próbując dodać otuchy.
-Też nie chcę, byś to robiła- poczułam, jak przy jego słowach wibruje mu klatka piersiowa.- Nie będziesz moja.
-Będę. W każdej sekundzie. To rok, dwanaście miesięcy, pięćdziesiąt dwa tygodnie, trzysta sześćdziesiąt pięć dni...
-A ile godzin i minut?- rzucił zaczepnie, ale ja znałam odpowiedź.
-Osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt minut i pięćdziesiąt dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt sekund.
-Wyliczyłaś to?- uniósł brew.
-Tak mi wyszło.
-Dużo- mruknął.- Tyle dobrego, że jego często nie ma.
Skinęłam głową i w pokoju ponownie rozległo się pukanie do drzwi. Evan zerwał się i poszedł otworzyć. Zaraz potem wpuścił Pascala. Przywitałam czarownika, a kątem oka zauważyłam, że Evan marszczy brwi.
-Pięknie wyglądasz, Eileen.
-Dziękuję- uśmiechnęłam się delikatnie.
-Mam dla ciebie to, o co mnie prosiłaś- wyjął z kieszeni dwie zakorkowane fiolki. Przejęłam je zręcznie i włożyłam do torebki.
-Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Dziękuję jeszcze raz.
-Fioletowa działać po 10 minutach i działa 10 godzin. Zielona po 5, a działa przez trzy tygodnie.
-Niedługo zgłoszę się po kolejne- mruknęłam, krzywiąc się lekko.
-Mam zapasy- uśmiechnął się i złapał mnie delikatnie za dłoń.- Obiecałem twojemu ojcu, że zrobię wszystko, byś cierpiała jak najmniej.
Łzy potoczyły się po moich policzkach.
-Dziękuje jeszcze raz.
Ostatni raz ścisnął delikatnie moja dłoń i wyszedł.
-Co to jest?- zapytał Evan, gdy tylko za Pascalem zamknęły się drzwi.
-Jedna sprawia, że nie ma czucia na ciele. Z tego co mi tłumaczył, to człowiek popada w lekkie otępienie  Druga... Zapobiega zajściu w ciążę- zaczerwieniłam się lekko.
Evan dla odmiany zbladł. Wiedziałam o czym myślał. Małżeństwo musi zostać dopełnione.
***
Niedługo potem przyszedł Rockie i zaprowadzili mnie do ołtarza. Czekali na nas w sali ozdobionej kwiatami i miękkimi tkaninami. Na środku czekał okrąg namalowany kredą. Tam właśnie czekał na mnie Finn z aroganckim uśmiechem igrającym na jego wargach. Dopiero teraz zauważyłam podobieństwo między Evanem a Finnem. Te same oczy, zacięty wyraz zaciśniętych warg, postura atlety. Jednak byli różni jak ogień i woda. właśnie dlatego jeden mnie przyciągał a drugi odpychał. 
Całą uroczystość była krótka, a na twarzy mojego męża wymalował się z biegiem wydarzeń uśmiech zdobywcy. Z trudem to znosiłam i w odpowiednim momencie szepnęłam "tak". Potem została mi wciśnięta na palec obrączka, a właściwie złota spirala owijająca się trzy razy wokół palca. Delikatna, z małym serduszkiem na środkowym druciku, zakończona z dwóch stron małymi kuleczkami. Jego obrączką był masywny sygnet i zrozumiałam, że po prostu chciał mnie ośmieszyć. Jednak nie dałam się i całą ceremonię stałam wyprostowana, patrząc hardo przed siebie.
Później było przyjęcie na cześć młodej pary. Taniec, kiedy ledwie znosiłam jego dłonie, krojenia tortu.. Nic różniącego się od ludzkich tradycji. Czułam się jak w transie, nie rejestrowałam wszystkiego jak należy. W którymś momencie oznajmiłam mężowi, że muszę wyjść na powietrze. Ten, pijący w najlepsze z kilkoma towarzyszami, zbył mnie machnięciem dłoni.
Ledwie przekroczyłam drzwi zamku, zerwałam szpilki i zostawiając je na uliczce, pobiegłam na plaże. Woda i świeże, wilgotne powietrze w cudowny sposób mnie uspokajały. Chodziłam po piasku, podczas gdy wiatr rozwiewał moje włosy i wzdymał sukienkę.
-Tu jesteś- usłyszałam i zaraz czyjeś ramiona objęły mnie mocno.- Martwiłem się.
-Niepotrzebnie. Potrzebowałam chwili spokoju.
Skinął głową i spojrzał na mnie przenikliwie parą błękitnych tęczówek.
-Dlaczego los jest tak okrutny?- szepnął, przyciągając mnie bliżej.
Zamknęłam oczy, powstrzymując łzy. Ostatnio zachowywałam się jak fontanna. Chłopak pokręcił głową i usiedliśmy ramie w ramie na piasku, patrząc na zachodzące słońce. 

-Co dalej?- zapytał po chwili ciszy.
Wzruszyłam ramionami. 
-Sama nie wiem. Za tydzień wracam do Dublina i zrobię wszystko, by wracać tu jak najrzadziej. Przepraszam, Evan, ale... Nie umiem go znieść. Co muszę, to zrobię, ale nikt nie oczekuje, że będziemy spędzać razem każdą chwilę. 
-Dobrze. Mogę powiedzieć, że cieszy mnie taki rozwój wydarzeń.
Popatrzyłam na niego, zdziwiona. Skąd ta zmiana? 
-Dlaczego?
Uśmiechnął się.
-Wracam z tobą. Straż przyboczna, pamiętasz?
-A co z Roarke? Kto z nim będzie ćwiczył? Kto zadba, by nic mu się nie stało?- wyplątałam się z jego ramion i wstałam._ Nie wolno narażać ci dziedzica Ignis tylko dlatego, żebym nie była sama- warknęłam.
Evan popatrzył na mnie z lekkim uśmieszkiem.
-Ty jesteś dziedzicem.
Pokręciłam głową.
Mogę?
Zastanawiam się, dlaczego czekałaś.
Westchnęłam i usiadłam ponownie na piasku, mówiąc:

6 komentarzy:

  1. ja chyba zbiorę ludzi i zrobię masowy atak na Finna. brr,co za typ.
    opowiadaniamoje29

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Spokojnie! Jak go zabijesz to się nie spełni klątwa i całe staranie Ell na nic.

      Usuń
  2. Cudo! Czytam też na pb...ale to jest znacznie lepsze...
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  3. "Przynajmniej cię nie uszkodziłem" lepiej brzmi.
    I cóż...pisz dalej! ;p

    OdpowiedzUsuń
  4. omg...cuuuudo!!!!!!! mówiłam już? nie? No to mówię. C.U.D.O.!.!.! kiedy cd tego boskiego opowiadania? /neymaromania

    OdpowiedzUsuń