Locked out of haven roz 4/1

And everything you love will burn up in the light

-Ellie, gotowa?- Roarke wpadł do mojego pokoju bez pukania.

-Mógłbyś się nauczyć pukać, BRACISZKU?- zapytałam.

-Och, sory. Wow- wytrzeszczył oczy na mój widok.

Okręciłam się wokół.

-Podoba się? Czytałam coś na temat, że niedzielne obiady celebruje się bardziej niż kolację.

Skinął głową.

-Wyglądasz ślicznie.

Oczarowany Rockie? Punkt dla mnie. Założyłam krótką, obcisłą sukienkę w odcieniu bakłażanu, z długim, wrzosowym trenem. Włosy zostawiłam rozpuszczone na plecach, gdzie tworzyły lekkie fale i założyłam wysokie szpilki w kolorze śliwki z delikatnym paskiem na kostce.

-Możemy iść?- zapytał.

-Właściwie...- zaczęłam, ale przerwało mi pukanie do drzwi.- O przyszedł mój partner. Proszę!

Do pokoju wszedł Evan w eleganckiej, szarej marynarce, białej koszuli z czarnym krawatem i lekko opadających levisach. Do tego zwykłe trampki. I nawet teraz był ode mnie wyższy o dobre 5 cm, jak nie więcej. Czarne włosy miał zwichrzone, a błękitne oczy lśniły kokieteryjnie.

-Pani- skłonił się nisko.

Skinęłam mu głową.

-Panie Montgomery.

-Jest pani zjawiskowa- w jego oczach był szczery zachwyt, który wyjątkowo połechtał kobiecą próżność.

-A pan przystojny.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu i wyciągnął w moją stronę ramie.

-Uczyni mi pani tę przyjemność...?

-Panu? Zawsze- uśmiechnęłam się szeroko, ujmując go pod ramie.

-To chyba mój obowiązek- rzucił sucho Roarke.

-Był- odparłam rzeczowo.- Dopóki nie znalazłam rycerza o mężnym sercu. Wszystko znajdziesz w kartach jednej z ksiąg mojego ojca.

-Naszego.

-W gwoli ścisłości: twojego. Idź, Noel się niecierpliwi- rzuciłam.

-Ach, więc o to chodzi. Nadal nie przebolałaś, że nie uwierzyłem w te oszczerstwa na jej temat?

Zacisnęłam pięść.

-Zejdź mi z oczu zanim czymś w ciebie rzucę, Roarke. I nie zbliżaj się do mnie podczas obiadu, dobrze ci radzę.

-Jak sobie życzysz, Pani- skłonił się błazeńsko i wyszedł z ironicznym uśmieszkiem na ustach.

Z uśmiechem popatrzyłam na swojego towarzysza.

-Gotowy?

-Z panią? Zawsze.

***

Czując ukłucie żalu zamknęłam torbę. Przebrana już w szare dżinsy, pasiasty t-shirt i oliwkowozieloną kurtkę stałam w środku mojego pokoju z Ignis. Żegnam się z tym wszystkim na najbliższe pięć dni. Cholera... A pomyśleć, że tyle rzeczy zdarzyło się przez marne 72 godziny. Potrząsnęłam głową pozwalając, by włosy opadły mi na ramiona, zakrywając policzki.

-Gotowa?- usłyszałam od drzwi Evana.

-To chyba moja mantra- uśmiechnęłam się nieco krzywo.

-Znajdziemy konsensus- podszedł do mnie i złapał za dłoń.

-Oczywiście. Zobaczymy się w piątek. Nie pozabijaj Finna i Roarke, bądź grzeczny i...- nie wiedziałam co dodać.- Cholernie się cieszę, że znalazłam w tobie przyjaciela- powiedziałam szczerze.

-Ja też się cieszę, mała- uśmiechnął się, wyciągając mnie z pokoju.- Ale twoja mama za chwilę tu będzie.

Skinęłam głową.

W holu czekał na mnie Pascal. Nie spodziewałam się go, co chyba malowało się na mojej twarzy, bo rzucił:

-Chcę się tylko pożegnać, Eileen.

Uśmiechnęłam się.

-Miło z twojej strony.

-I chcę ci coś przekazać- podał mi małą, czarną sakiewkę.

-Co to?

-Należało do Brana.

Dar dla przyszłego dziedzica.

Muszę być krwią z Morganów.

Nie musisz, Lee. Wystarczy, że jesteś sercem, a kamień cię zaakceptuje.

Kamień?

Otworzyłam woreczek i wysypałam na dłoń wisior. Miał długi, srebrny łańcuch, z którego zwisał dość duży szmaragd w ozdobnej ramce. Cudo.

Masz go nosić, Lee.

Dlaczego?

-Pozwala rozpoznać elfy i chroni przed czarami- odparł Pascal, jakby nas słyszał.

Tak jest?

Nie, Lee. Po prostu ci tłumaczy.

-Dziękuję, Pascalu- rzekłam z prostotą.

-Mam względem twego ojca dług, a ja jestem zwolennikiem natychmiastowych gratyfikacji.

Pokiwałam głową. Nałożyłam wisior na szyję, a królewski kamień zabłysł na tle czarno-białych pasków bluzki.

-Do piątku- pożegnałam ich i wyszłam z zamku.

Przed nim czekał na mnie Rockie.

-Ellie...

-Daruj sobie, proszę.

-Nie chcę się kłócić, Eileen. Powinniśmy żyć w zgodzie. Przepraszam za kpiny, ale twoje osady...

-Wrócimy do tego we właściwym czasie- zauważyłam, że samochód mamy zatrzymał się nieopodal.- Muszę iść.

-Ellie, nie gniewaj się- jego kocie oczy lśniły niemą prośbą.

Westchnęłam.

-Choć zasłużyłeś, to się już nie gniewam.

Objął mnie w niedźwiedzim uścisku.

-Dziękuję.

-Pogadamy w piątek. Dajcie mi odetchnąć- uśmiechnęłam się. Pomachałam mu ręką i wsiadłam do samochodu.

Podróż nie należała do najmilszych. Mama była mrukliwa i nieobecna, a ja po prostu zmęczona. Opierając głowę na zagłówku, myślałam o Ignis. Kto by pomyślał, że jeden weekend może tak zmienić życie człowieka...

-Twój ojciec dzwonił. To znaczy Bran- powiedziała cicho matka, kiedy dojeżdżałyśmy do Dublina.

Tak, tato?

To mój sekretarz, Neil. Mały czar i twoja matka myślała, że rozmawia ze mną.

Sprytne.

-Po co? Przecież byłam z nim.

-Chce, byś spędzała tam weekendy, przerwy świąteczne, wakacje, ferie i każde dni wolne od szkoły.

.Musisz jakoś tym zarządzać, a nie chcę, byś porzuciła ludzką edukację. Wbrew pozorom jest przydatna.

-I co ty na to?- zapytałam cicho.

-Jestem za. Dobrze, że znalazłaś kontakt z Branem i chcesz tam wracać. Poznałaś jakiegoś chłopca? Ojciec coś napomknął...

Mamo, gdybyś wiedziała...

-Tak, jest taki jeden.

Nie mów jej nic o moich związkach, ok?

Po prostu mogłaby się zdziwić, gdybyś zaczęła nosić obrączkę.

Obowiązuje ona tylko w Ignis. Poza tym nie rozmawiałam jeszcze o tym z Finnem, dobrze o tym wiesz.

Nie musisz za niego wychodzić. Skazujesz się na cierpienie!

Puściłam to mimo uszu. Nie pierwszy i nie ostatni raz.

Matka zatrzymała się pod naszym blokiem, a ja wysiadłam z samochodu i rozejrzałam. Ogarnęło mnie nieprzyjemne uczucie zamknięcia. Brakowało mi bezkresnych łąk, błękitu nieba i czystego powietrza. Czyżby początki klaustrofobii? 

W moim niczym nie wyróżniającym się pokoju, na mojej nudnej, czarnej, satynowej narzucie siedziała Minnie, moja kotka. Koci kundel z piękną, popielatą sierścią. Dachowiec czystej krwi. Na mój widok zamruczała.

-Cześć, malutka- pogładziłam ją po łbie.- Też tęskniłam.

Rzuciłam torbę i rozejrzałam się po pokoju. Skąd gorycz? Skąd żal? Czegoś mi cholernie brakowało.

Nie powinno, prawda?

Więc dlaczego mam wrażenie, że gdzieś zgubiłam jakąś istotną cząstkę samej siebie?

Przybrałam się w szare, miękkie spodnie za kolano z zakochanymi misiami i różowy podkoszulek z rekinem. Mój strój do spania. Zwinęłam się w kłębek na wiklinowym fotelu w rogu mojego nudnego pokoju i katując uszy zawodzeniem o zostaniu, ciągłym odchodzeniu i zdawaniu sobie z tego sprawy... Po prostu nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Łzy bezwiednie potoczyły się po moich policzkach mokrym szlakiem uzewnętrzniając moje uczucia. Szalała we mnie burza. Minnie podeszła i wskoczyła na moje kolana, wtulając się we mnie. Ukryłam twarz w jej jedwabistym futerku modląc się o jakiś cud.

Następnego dnia obudziłam się w tej samej pozycji. Zesztywniała, opuchnięta i z bólem głowy godnym kilkudniowego picia.

Brawo, Lee..

Zamknij się. Nie chcę cię teraz słyszeć. Nie widzisz, że przetrawiam ostatnie wydarzenia?

Szybki prysznic, ubrane w pośpiechu ciemne rurki i duży, czarny t-shirt z jakimś widoczkiem na piersi. Zignorowane śniadanie i mordercze spojrzenie mamy. I łapiąc torbę w drodze do drzwi wyszłam na zatłoczone ulice Dublina.

***

Uff.. Nigdy tak nie ucieszyłam się z dzwonka. Spakowałam książki z ławki i niewiele sobie robiąc z nauczyciela, wyszłam. Ja już skończyłam. Lekcję mam do 14.35 i ani minuty dłużej.

Wychodząc ze szkoły od razu włożyłam słuchawki do uszu. Odcięta od szmeru miasta, który kiedyś kochałam, a teraz nienawidzę, czułam ulgę. Mój umysł znów katowała prośba, by pozostał. Tak, idealnie wpasowała się w mój nastrój. Zasłoniłam oczy ciemnymi okularami i ruszyłam przed siebie. Nie uszłam daleko, bo ktoś złapał mnie za ramiona, ściągając jednocześnie z uszu słuchawki.

-Co, do kur...- zaczęłam, ale popatrzyłam na napastnika.- Evan?- pisnęłam.- Skąd się tu wziąłeś?

Stał przede mną w całej swej przystojnej okazałości, która od pierwszego spojrzenia mnie urzekła. Cudowne, błękitne oczy, lekko uśmiech na perfekcyjnie wykrojonych wargach, ciemne włosy w nieładzie. Ubrany w zwykłą, granatową bluzkę i czarne jeansy stał przede mną mój młody bóg. Patrzyłam oniemiała na stojącego przede mną chłopaka.

-Co ty tu robisz?- szepnęłam.

Uśmiechnął się i zdjął z mojej twarzy okulary.

-Witaj, piękna. Przez ten strój nie bardzo mogłem cię poznać.

Dalej patrzyła na niego, nie rozumiejąc. Jego uśmiech pogłębił się, ukazując dołeczki na policzkach i urocze wgłębienie na brodzie.

-Przyjechałem w charakterze obrońcy majestatu.

Uniosłam brew.

-Jaśniej?

-Po twoim wyjeździe Pascal podniósł alarm w Ignis. Ktoś musi cię pilnować.

-Po co?

-Żebyś czegoś nie zmajstrowała.

-Zabawne- rzuciłam z sarkazmem.

-Eileen, powiedzmy sobie szczerze. Nie należy do zbyt... Spokojnych osób.

-Jasne, przestań. Nie potrzebuje ochrony!

-Gdyby to był Roarke, nie polemizowałabyś z jego zdaniem- rzucił z goryczą.

-Nieprawda! Rockie jest moim bratem- zacisnęłam pięści, napinając odruchowo ciało.

-Nie jest- potarł twarz zmęczonym gestem.

-Co chcesz powiedzieć?- zapytałam cicho.

-Może nie tu- złapał mnie za ramie.- Daleko mieszkasz?

-Nie chcę ciebie i tej rozmowy w moim mieszkaniu- rzuciłam cicho.

Skrzywił się, jakby go zabolało.

-To gdzie idziemy?

-Znam tu niedaleko fajne miejsce.

-Odpowiednie?

-Nie ma odpowiednich miejsc na takie rozmowy- rzuciłam cicho.

Skinął głową i ruszył za mną.