"Locked out of haven" 10/1

Don't let the water drag you down

 -Co się dzieje?- wparowałam do Sali obrad. Zebrani przy stole ludzie zmierzili mnie zdziwionym spojrzeniem.- Nigdy nie widzieliście królowej w jeansach?- warknęłam zniecierpliwiona.

Nie zawracałam sobie głowy przebieraniem. Wepchnęłam Rockiemu w ręce moją torbę i pośpieszyłam w stronę podniesionych głosów. Dookoła stołu siedziało około dwadzieścia osób. Niektóre znałam bardziej, inne mniej, niektóre wcale. Podeszłam na swoje miejsce u szczytu stołu i uniosłam brwi widząc Finna rozpartego wygodnie na moim miejscu.

-Co to ma znaczy?

Zarwał się z miejsca, gromiąc mnie spojrzeniem.

-Żono- pocałował mnie w rękę.- Zebraliśmy naradę.

-Chyba jasno powiedziałam, że ze wszystkimi decyzjami należy czekać na mnie!- nawet nie starałam się być dla niego miła.

-Ale Eileen, ja jako twój przedstawiciel…

-Moim przedstawicielem w Ignis pod moja nieobecność jest Evan Montgomery. Sama wydałam taki dekret i oczekiwałam, że będziecie się do niego stosować.

-Ale oczekuje się, że to właśnie mąż…

-To tylko i wyłącznie moja sprawa!- po raz koleiny mu przerwałam.- Czy jasno wie wyraziłam?

-Tak, pani- powiedział cicho, zaciskając pięści. Czułam, jak gniew w nim buzuje.

-Więc usiądź, Finn- powiedziałam, a on posłusznie zajął miejsce po moje prawej stronie, jednak nie przy mnie. Wiedział, że to miejsce Evana. Czułam złośliwą satysfakcję.

Do Sali weszli Alaric, Roarke i Evan, zajmując miejsca im należne. Evan, widząc pobladłą z gniewu twarz ojca, rzucił mi pytające spojrzenie. Pokręciłam głową na znak, że później o tym porozmawiamy.

Wstałam i zaczęłam przemierzać długość pokoju.

-Wezwano mnie tu z ważnych przyczyn- zaczęłam.- Doszły mnie niepokojące wieści odnośnie bezpieczeństwa Ignis. Morrisonie- zwróciłam się do dowódcy straży- jak wygląda sytuacja przy granicach?

Zerwał się z miejsca.

-Jest idealny spokój, zagłuszany jedynie małymi potyczkami z gremlinami.

Skinęłam głową na znak, że rozumiem.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się.

 Usiadł na swoim miejscu, a ja przeniosłam wzrok na następnego mężczyznę.

-A jak z uzbrojeniem straży, Alexandrze?

Rosły, umięśniony kowal skłonił się i podjął:

-Mamy pewne braki, aczkolwiek podjęliśmy już działania by nadrobić te zaległości.

-Co z kosztami?

-Poinformujemy o wszystkim w odpowiednim czasie- skłonił się jeszcze raz i usiadł. A ja uśmiechnęłam się w odpowiedzi.

-Gerardzie, skarbiec?

-Pppani…- mały, chudy człowieczek poprawił okulary zjeżdżające po jego krzywym nosie i przygładził białe włosy.- Wszystko w idealnym porządku. Od otworzenia nowych plantacji i kopalni jesteśmy na wysokim plusie.

-Jak idzie wykupywanie okolicznych terenów?

-Dość opornie. Wszystkie sprawozdania mam przygotowane.

-Zostaw je w moim salonie. Zapoznam się z nimi i jeśli będę miała jakieś uwagi, dowiesz się o tym pierwszy. Dziękuję za cały trud, jaki wkładasz w opanowanie tego chaosu.

Jego pomarszczona twarz rozpłynęła się w uśmiechu, a małe, zielone oczy otoczone siateczką zmarszczek, rozbłysły.

-To zaszczyt służyć dla takiej królowej jak pani.

Uśmiechnęłam się i podziękowałam mu.

-Amelio- podeszłam do kobiety i serdecznie uściskałam.- Jak się mają sprawy w zamku?

-Niczego nie brakuje. Wszystko jest dostarczane na czas i przez kompetentnych ludzi.

-A co z ludźmi mieszkającymi poza zamkiem?- przechyliłam lekko głowę w lewo, wsłuchując się w jej słowa.

-Z tego co wiem, nie jest źle.

Zaniepokoiły mnie te słowa.

-Staw się w moim gabinecie po obradach- nakazałam i wróciłam na moje miejsce.- Jakieś pytania?- przesunęłam wzrokiem po zebranych.

-Jaki jest stan liczebny wojska?- zapytał Conor. Spojrzałam na Alexandra, by ten udzielił odpowiedzi.

-Pięć tysięcy zwerbowanych.

-Do ilu może dość ta liczba w razie potrzeby?

-Maksymalnie osiem i pół tysiąca.

-Mało- mruknął mąż Leyli.

-Czego się spodziewałeś?- uniosłam brew.

-Moja gromada liczy niewiele ponad dwa tysiące zmiennokształtnych.

-Dragonów jest też mniej więcej tyle- powiedział mężczyzna z dalszej części stołu. Popatrzyłam na niego ciekawie.

-Kim pan jest?

-Hector Troy, do usług.

-Dragon w szeregach Ignis- podeszłam i wyciągnęłam dłoń na powitanie.- Miło mi poznać i jestem ogromnie wdzięczna za wsparcie.

Hector był mężczyzną w średnim wieku, choć niewątpliwie był młodszy od Finna. Popielato blond włosy okalały szczupłą twarz z kwadratową szczęką, a w złotych oczach błyszczał ogień. Obok niego stałą kobieta z budzą czekoladowych loków, ściskając rękę Hectora. W jej oczach, tak podobnych do oczu jej syna, lśniła wiedza. Czułam się dziwnie pod jej spojrzeniem.

-Emmaline, jak sądzę- powiedziałam z uśmiechem. – Cieszę się, że w końcu mogłyśmy się poznać.

Uściskała mnie serdecznie.

-Jesteś tak podobna do Brana- powiedziała, dotykając moich włosów.- Te same oczy, charakter i apodyktyczność. Wykapana córa.

Uśmiechnęłam się szerzej na te słowa.

-Dziękuje. Twoja rodzina wiele dla  mnie znaczy. Mam nadzieje, że będziecie tu częstszymi gośćmi.

-Och, tego jestem pewna.

Wróciłam na swoje miejsce i popatrzyłam na zebranych.

-Może mi ktoś wytłumaczyć ten cały cyrk?- warknęłam.

-Pani…- Finn zerwał się z miejsca, jednak powstrzymałam go ruchem dłoni.

-O  co chodzi?

-Inne gromady chcą wypowiedzieć nam wojnę.

-Powiem wam tyle, dopóki nie zostanie oficjalnie wypowiedziana wojna, nie zaatakujemy nikogo. Takie jest moje słowo i oczekuję, że nie zostanie podważone. A teraz żegnam. Chcę odpocząć po podróży- wyszłam z pokoju, trzaskając drzwiami.