"Locked out of haven" 9/2

You're my perfect lie

Poczułam czyjeś usta na szyi i zadrżałam. Zamknęłam oczy, czekając na ból, jednak usłyszałam chichot Roarke. Zaraz… Chichot? Otworzyłam oczy i zobaczyłam roześmiane twarze chłopków. Zmarszczyłam brwi. Na plecach poczułam delikatne wibracje. To coś za mną też się śmiało.

-Puść ją, Alaric- powiedział Rockie, śmiejąc się w głos.- Wystarczającego stracha jej napędziłeś.

Alaric?

Alaric Troy, syn Emmaline.

Czyli? Jaśniej?

Wnuk siostry dziadka Evana…

Zaraz, bo jestem dość słaba w tych wszystkich…

Finn i Emma są kuzynami.

Ok., łapię. Nie rób ze mnie takiej ofiary.

Wyszarpnęłam się z uścisku i podeszłam do brata.

-Śmieszne?- zapytałam, unosząc brew.

Pokiwał głową. Wbiłam mu pięść w żołądek.

-Tak jak to?

Z cichym jękiem upadł na podłogę. Popatrzyłam na Evana.

-Ty następny? Czyj to był pomysł?

-Mój- jęknął z podłogi Rockie.

-Widzisz, Evan? Masz swojego księcia w lśniącej zbroi.

-Rycerza- poprawił mnie.

-Niech będzie rycerz- wzruszyłam ramionami.

-Waleczna ta wasza kruszyna- usłyszałam ten sam gardłowy baryton, który chwilę wcześniej przyprawił mnie o dreszcze.

Odwróciłam się i spojrzałam na intruza. Wysoki, smukły blondyn szczerzył się do mnie, opierając się nonszalancko o drzwi balkonowe. Wysokie czoło, rzymski nos, uwydatnione kości policzkowe, czekoladowe oczy, atletyczne ciało. Taki sobie. No dobra, nawet niezły. Kolejny „kuzyn”.

-Z kim mam przyjemność?- zapytałam zimno.

Uklęknął na jedno kolano i z ironicznym błyskiem w oczach, rzucił.

-Alaric Troy, pani. Do usług.

Uśmiechnęłam się lekko.

-Zapewne. Więc czym jesteś, Alaricu? Wampirem, zmiennokształtnym, elfem, skrzatem, czarodziejem, golemem, dżinem, cyklopem, pegazem… Centaury odpadają. Dragon?- wyliczałam zimno.

-Ell, wampiry powinnaś włożyć między bajki- powiedział cicho Evan zza moich pleców.

-Tam, gdzie do tej pory były elfy i inne mityczne stworzenia?- uniosłam brew, ale nie odwróciłam się do niego. Podszedł do mnie i przytulił się, obejmując ramionami. Nie umiałam się na niego gniewać.

-Przepraszam, nie powinniśmy robić ci takich numerów.

-W końcu to zrozumiałeś.

-Wy dwoje jesteście razem?- zapytał Alaric, przyglądając nam się. Gdyby nie jasne włosy i skóra, zlewałby się z tłem w swojej skórzanej kurtce i czarnych jeansach.

-To… Skomplikowane- powiedziałam, wyplątując się z uścisku Evana i usiadłam na podłodze obok Roarke.- Wszystko ok.?- zapytałam go.

-Tak, już tak. Ale muszę powiedzieć, że cios masz niezły.

-Sztuki walki, Rockie. Bran zawsze dbał o moją kondycję.

-Nie testuj jej więcej na mnie, dobrze?- popatrzył na mnie prosząco, swymi kolorowymi oczami. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.

-Dobrze, braciszku, ale nie wycinaj mi takich numerów.

Zarumienił się lekko.

-Spoko, postaram się. Ale powinnaś zobaczyć swoją minę.

Roześmiałam się.

-Napędziliście mi stracha. Przyjechaliście, by przedstawić mi nowego kuzyna?

-Nie, Ell. Przyjechaliśmy zabrać się powrotem do Ignis.

-Co?! Nie ma takiej opcji. Jest środa, geniusze. Mam jeszcze dwa dni!

-Przysłał nas Pascal. Rodzina zebrała się w Ignis, grozi nam niebezpieczeństwo.

-Co?

-A ty jako przyszła królowa jesteś szczególnie narażona- powiedział Alaric ze swojego kąta.

-Zamknij się, bracie- warknął Evan.- Jesteś nam potrzebna, Ell. Żadna decyzja nie może zostać zatwierdzona bez twojego słowa.

-Przecież jesteś moim przedstawicielem- powiedziałam, patrząc Evanowi w  oczy.

-Nie wystarczy.

-Dlaczego?- zapytałam, a widząc, jak Evan zaciska usta, naciskałam.- Evan, co się dzieje?

-Jakie z was baby- mruknął Alaric, wchodząc trochę dalej.- Ona nie jest ze szkła i jestem niemal pewien, że potrafi znieść więcej od was- popatrzył mi w oczy.- Wieść o klątwie rozeszła się po wielu krainach, budząc bunt. Wiele stworzeń uważa, że Ignis jest anarchią i chcą obalenia rządów kobiety. Ich działania prowadzą do otwartej wojny.

-Kogo mamy jako sprzymierzeńców?- wystałam i podeszłam do Alarica. Wydawał się jedynym źródłem informacji.

-Zmiennokształtni przez więzy krwi z waszym rodem. Są wierni.

-Kto jeszcze?

-Nimfy wodne, driady, demony ziemi…

Przełknęłam ślinę.

-Kto przeciw nam?

-Czarnoksiężnicy północy podburzani przez Kirka, olbrzymy, cyklopy, ghule, minotaury, fauny.

-One żyją w gromadach?

-Z reguły nie, ale potrafią się zebrać w chwilach zagrożenia.

-Ok., jasne, a co z resztą? Istoty latające?

-Feniksy z nami, gryfy z nimi.

Przegryzłam wargę.

-Smoki?

-Wyginęły.

-Dragony?

-Jesteśmy z wami, pani- skłonił się.

-Jesteś dragonem?- poczułam, jakbym dostała obuchem w głowę.

-Półkrwi. Jestem też Montgomery.

Skrzywiłam się lekko i odwróciłam do Evana.

-Co na to wszystko Finn?

-Chce stanąć do walki. Przynajmniej oficjalnie.

-Po której stronie?

-Po naszej.

Westchnęłam.

-No dobrze, więc co mam robić?

-Wrócić do Ignis. Teraz.

Co o tym myślisz?

Sam nie wiem. Coś mi tu nie gra, Lee.

To ulga, że nie tylko mi.

-Skąd o tym wszystkim wiecie?- zapytałam.

-Jeden z ludzi na froncie przywiózł te informacje. Twój mąż potwierdził je dzień później- powiedział Rockie.

To zasadzka, tato. Kirk albo Finn ukartowali to tylko po to, żeby wywołać panikę. Jesteśmy zbyt słabi, żeby wypowiedzieć wojnę komukolwiek, nie mówiąc o tak wielu gatunkach.

I ten podział… istoty żywiołów z nami, a magiczne, kamienne przeciw. Ktoś gra na twojej władzy.

Widzę to i najwyższa pora ukrócić niektórym smycz.

-Zwracam z wami- powiedziałam cicho.- Dajcie mi tylko kilka minut by się spakować.

-Eileen- Rockie przewrócił oczami.

-Potrzebuję tego, braciszku. Pół godziny i jestem gotowa.