"Locked out of haven" 9/3

So what if it’s crazy?

Zamykałam torbę, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi.

-Jeszcze nie minęło moje pół godziny- warknęłam.

-Ell, to ja- usłyszałam stłumiony głos Evana. Westchnęłam, ale wpuściłam go do środka. Zamknął  za sobą drzwi i rozejrzał się niepewnie po pomieszczeniu. Usiadłam na swoim łóżku i popatrzyłam na niego pytająco.

-Co tam?

Kucnął przy mnie i opierając ramiona na moich udach, powiedział:

-Chciałem zobaczyć jak się trzymasz.

-Jak widać, radzę sobie- odgarnęłam jego czarne włosy do tyłu. Uśmiechnął się, a ja zawstydziłam się tego czułego gestu.

-Co o tym myślisz?

-Że to podstęp, Evan. To zwykła bujda mająca na celu zburzyć spokój w Ignis. A my jesteśmy zbyt słabi by walczyć z kimkolwiek, nie mówiąc o kilku gatunkach- rzuciłam.

-A co na to Bran?

-Myśli podobnie jak ja. To podstęp Kirka albo Finna.

Tych dwóch nie cofnie się przed niczym. 

Oboje o tym wiemy, ale czy reszta da się przekonać? Finn ma wysoka pozycję w Ignis. 

Spokojnie, córeczko. Damy radę.

Mam nadzieje.

Evan zamknął oczy i pochylił głowę, kładąc ją na moich kolanach.

-Wiesz, że jeśli okaże się, że to zasadzka Finna, będzie musiał zostać wygnany?- szepnął. Nie wiedziałam.- I wasz ślub będzie nieważny. A jego rodzina będzie musiała iść z nim.

Wiedziałeś?!

Czasami tak jest. Już dawno nikt nie był Wygnańcem. 

-Nie, Evan. Spójrz na mnie- uniósł głowę i popatrzyłam w jego bezdenne, lazurowe oczy.- Nigdzie nie pójdziesz. Nie pozwolę na to. Zmienię ustawę. Przekonam innych. Nie pozwolę ci.

-Nie będziesz miała zbyt wiele do gadania, Ell. Zbierze się rada…

-Na której czele będę stała ja, jako władczyni.

Pokręcił głową.

-Jesteś żoną Finna, nie dopuszczą cię.

-Nie będą mieli za bardzo wyboru, słonko- pocałowałam go w czoło.- Tak szybko ode mnie nie uciekniesz.

Roześmiał się.

-Na to liczę.

-Taki dobry matematyk?- przechyliłam głowę w lewo i uśmiechnęłam się zadziornie.

-Nie pogrywaj, Ell.

Uniosłam brwi.

-Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz?

-Nie muszę cię łapać. Jesteś w moich ramionach. Zbyt daleko nie uciekniesz.

-Chyba, że wykorzystam ten sam chwyt co na Rockiem.

Uśmiechnął się słodko.

-Nie zrobisz mi tego.

-Skąd ta pewność?- zaczęłam bawić się lekko przydługimi włosami na jego karku.

-Bo jesteś moja, kocie- pocałował mnie lekko.

-Drażnisz się- westchnęłam, kiedy się ode mnie oderwał.

-Wydaje ci się.

-Jesteś wredny!

-To też ci się wydaje. Omamy masz, dziecinko.

-Ja ci dam dziecinkę- popchnęłam go, a on wylądował na dywanie. Natychmiast wskoczyłam na jego brzuch, unieruchamiając jego ręce nad głową.- Co teraz powiesz, cwaniaku?

Od strony drzwi rozległy się brawa. Popatrzyłam w tamtą stronę i zobaczyłam Alarica opartego swobodnie o framugę.

-Cóż za piękny widok. Evan, drogi bracie, tak się dać zdominować?

Roześmiałam się i pocałowałam Evana w czoło.

-Czego tu szukasz, Al?- warknął chłopak.

-Powinniśmy już ruszać. Wszyscy w Ignis czekają na Eileen.

Spoważniałam i wstałam.

-No dobrze, chyba już pora.

Całą drogę spędziłam wygodnie, opierając głowę na torsie Evana, a nogi na kolanach Rockiego. Alaric chciał prowadzić, wiec chłopcy nie oponowali. Rozsiedli się i całą drogę zabawiali kawałami i śmiesznymi historyjki z dzieciństwa. Śmiałam się słysząc różne ekscesy, jednak w duchu żałowałam, że ja nie miałam takiego życia. Wychowana w mieście, w klatce bloków bardzo wiele straciłam. Kiedy ja huśtałam się na metalowej barierce w środku miasta, oni biegali po bezkresnych wzgórzach mieniących się zielenią. Kiedy ja ze znajomymi kąpaliśmy się w fontannie w upalne dni, ściągając tym samym na siebie policję, oni bez jakiejkolwiek spiny kąpali się w jeziorze lub rzece.

Evan widząc moje rozkojarzenie, nachylił się i szepnął:

-Co jest, kochanie?

-Nic, po prostu właśnie zauważyłam, jak bardzo różnią się nasze światy. Co dla mnie jest nowe, piękne i szczególne, dla ciebie jest oklepane. I odwrotnie.

-Nie koniecznie, słońce.

-Co masz na myśli?

-Dublin to mój drugi dom. Wychowałem się pół na pół tu i tam. Moja mama pochodziła z Dublina, a kiedy zmarła, jeździłem do dziadków. Nigdy nie miałem wspólnego języka z moim ojcem.

-Przykro mi- szepnęłam i wdrapałam się na jego kolana. Objęłam go za szyję i przytuliłam do siebie. Tylko tak mogłam go pocieszyć.

-Jest ok, Ell. Przyzwyczaiłem się już do tego.

-Jestem niemal pewna, że do takich rzeczy nie da się przyzwyczaić.

Czułam się tak, jakbyśmy byli w tym samochodzie sami. Monotonny szum silnika i kołatanie samochodu na wybojach uspokajało Evana i odprężał się powoli przy mnie.

-Dziękuję.

-Polecam się na przyszłość, ćmo.

-Dlaczego mnie tak nazywasz?- uniósł głowę i spojrzał na mnie przenikliwie.

-Sam mówiłeś, że przyciągam cię jak ogień. Idziesz, mimo że wiesz, że się oparzysz. Jesteś moja ćmą- pocałowałam go delikatnie.- To nie obelga. Po prostu stwierdzenie faktu.

Uśmiechnął się i resztę drogi przejechaliśmy w ciszy.