niedziela, 21 kwietnia 2013

"Locked out of haven" 15/3


It's just a spark, but it's enough to keep me going


- Czego chcesz? – zapytałam, naciągając koszulkę. 
Przysiadł na łóżku i obrzucił mnie zadowolonym spojrzeniem.
- Porozmawiać.
- Mamy o czym? – zapytałam, unosząc brwi.
- Małżeństwo…
- Finn, kogo my oszukujemy? Znaczę dla ciebie mniej niż podnóżek! Czerpiesz przyjemność z poniżania mnie przy innych i przypominaniu mi, gdzie podobno jest miejsce żony. Co ja ci takiego zrobiłam? – głos złamał mi się przy ostatnich słowach, a ja usiadłam ciężko na fotelu i ukryłam twarz w dłoniach.
- Pamiętasz klątwę? – zapytał cicho, a ja uniosłam głowę, by na niego spojrzeć. – Naprawdę myślałaś, że ten związek będzie taki prosty i łatwy? Czy twoja naiwność ma granice, Eileen? Zrozum, że to tylko i wyłącznie twoja wina, w co się wpakowałaś. Mogę sobie dać rękę obciąć, że Bran wcale nie chciał, byście to robili. A klątwa będzie złamana tylko w akompaniamencie krwi i cierpienia i nic na to nie poradzisz, mała królowo – powiedział, a w jego zimnych oczach płonął jakiś dziwny rodzaj ognia. 
- Nie ułatwiasz mi tego wszystkiego – powiedziałam i westchnęłam.
- Bo nie powinienem. Nie mogę. Musisz cierpieć, a ten ból może zadać tylko mąż. Nie ważne, ile razy chciałabyś mnie zabić, pobić czy choćby zrzucić za schodów. Nie możesz, bo masz poczucie obowiązku. Dlatego weź się w garść, do cholery. 
- Ty mi to mówisz? Ty, który czeka na sposobność, by mi zadać ból? Ty, który doprowadziłeś do ruiny Glenny?! Ty?! – wstałam i popatrzyłam na niego z góry. – Czego ode mnie oczekujesz?! Podporządkowania się? Uległości byłej żony? Jej spokoju i słabości? Przykro mi, ale trafiłeś pod zły adres – warknęłam.
- Nie masz pojęcia o Glennie. Nie wiesz, co tak naprawdę się stało – wstał i spiorunował mnie wzrokiem.
- Na twoje nieszczęście, są świadkowie. 
Zacisnął pięści, ale wyszedł, nie dodając nic więcej. Czyżbym wygrała? Przebrałam się w czarne jeansy, założyłam trampki i kardigan, a później wyszłam z pokoju, niemal zderzając się z Evanem stojącym przy drzwiach. Jego twarz była poważna, a usta zacisnął w cienką linijkę.
- Wszystko  porządku? – zapytał, mierząc mnie wzrokiem.
- Tak, chodźmy już na ten spacer – mruknęłam i pociągnęłam go ze rękę.
Na zewnątrz zatrzymał mnie i zmusił do spojrzenia sobie w oczy.
- Ell? Co znów chciał? Przepraszam, ale nie mogłem go nie wpuścić. Jest twoim mężem i tak dalej, więc…
- Nie tłumacz się. Rozumiem. 
Poszliśmy wolnym krokiem po cichych alejkach, a ja streściłam mu całą rozmowę. Evan milczał, ściskając moją dłoń.
- Nie, żebym go usprawiedliwiała, ale wydawał się dziwny w tym wszystkim. Naprawdę, Evan, coś mi tu nie gra. Może się mylimy? 
- Tak i mój ojciec jest potulny jak baranek? Ell, nie oszukuj sama siebie. Wiem, że starasz się znaleźć z ludziach ten pierwiastek dobra, ale musisz pogodzić się, że Finn albo go nie ma albo nie został on u niego odkryty.
Westchnęłam i oparłam głowę na ramieniu chłopaka. 
- To wszystko jest popierdolone – jęknęłam. – Ten cały cyrk ze ślubem, przeprowadzka do Ignis i ten nieszczęsny turniej… - mój wywód przerwał dzwonek telefonu. Zmarszczyłam brwi i wyłowiłam go z kieszeni. Kto normalny dzwoni i czwartej nad ranem? – Tak? – odebrałam.
- Witaj, Eileen. Tu Pascal – jego głos zabrzmiał nad wyraz przytomnie i poważnie.
- Dzień dobry – odpowiedziałam.
- Czy Evan jest w stanie jechać?
Poczułam nieprzyjemne uczucie w żołądku.
- Co się stało? – mój głos nawet mi wydał się piskliwy.
- Powinnaś wrócić do Ignis. Teraz.
- Ale… Pascal, umawialiśmy się.
- Eileen, Roarke miał wypadek – powiedział mężczyzna, a ja poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod stóp.

7 komentarzy:

  1. Nieziemsko Wiedźmo :D

    OdpowiedzUsuń
  2. o niee ; c .
    Cudowne < 3

    OdpowiedzUsuń
  3. oo boziu <3 wielbię Cię <3

    OdpowiedzUsuń
  4. cudowne,ale to jak zawsze <3
    opowiadaniamoje29

    OdpowiedzUsuń
  5. wielbię Cię ;3
    szczególnie Locked out!
    A przy okazji trochę pospamuję ;< jestem nowa i jak masz czas i chęć to wpadnij ;)
    http://clorrcel.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń