"Locked out of haven" 11/2

You can't trust a cold blooded man

Evan rozsiadł się na fotelu ze szklanką bursztynowego płynu. Zupełnie jak ojciec. Skrzywiłam się na tę myśl, a chłopak, widząc moją minę, odstawił szklankę na bok i splótł ręce na piersi. Kątem oka zauważyłam, że chłopcy usiedli na kanapie, ja jednak stałam cały czas naprzeciw Evana.

-Moja matka umarła bardzo młodo. Ona i Finn byli raptem trzy lata po ślubie. Nie pamiętam jej dobrze- zaczął.- Ona pochodziła z Dublina, znała się bardzo dobrze z Liv, twoją matką. Mieszkały niedaleko siebie, czy jakoś tak. Z tego, co słyszałem, ojciec poznał ją podczas jednej z podróży do miasta i jakoś tak pokochali się- wzruszył ramionami.- Podobno istnieje miłość od pierwszego wejrzenia- mrugnął do mnie.- Po jakimś czasie postanowili się pobrać. Żeby było śmiesznie, nie z powodu wpadki. Tak naprawdę nikt nie wiedział, czy matka kiedykolwiek zajdzie w ciążę.

Przełknął głośno ślinę i odwrócił wzrok.

-Mój ojciec jest… Gwałtowny. Teraz, po stracie matki jest troszkę bardziej opanowany, ale nie zawsze taki był. Chciał potomka, a mama była chora. Miała jakąś niewydolność serca czy coś. I wtedy niespodziewanie okazało się, że jednak jest w ciąży. Ponad dwa lata po ślubie. Finn popadł w paranoję, uważał, że matka go zdradziła. Gnębił ją przez długie siedem miesięcy. Nagle pojawiły się komplikacje, zapadła w śpiączkę. Przeprowadzono cesarskie cięcie, a kilka dni później ona umarła.

Zaczerpnął głośno powietrza.

-Glenna miała 26 lat. Była młoda, a tą niewydolność wykryto w ciąży. Była podenerwowana, nieobecna, chowała się często przed ludźmi. Później znaleźli rany na jej ciele. Z wesołej, żywej młodej kobiety stała się cieniem samej siebie- potarł czoło.- Ciąża była zbyt dużym obciążeniem dla jej organizmu, ale mimo to postanowiła mnie donosić.

Podeszłam do niego, kucnęłam obok i złapałam go za rękę. Popatrzył na mnie smutno i kontynuował.

-Wychowali mnie po części rodzice Glenny, więc nie zapomniałem. Pascal i Amelia dużo mi o niej opowiadali, a kiedy dorosłem dowiedziałem się całej prawdy. Twoja matka znała ją przelotnie, wiec coś tam wie. Jednak większość ludzi miało w tamtym okresie mojego ojca za zrozpaczonego wdowca z małym dzieckiem. Był przedmiotem współczucia, na które nie zasługiwał. Wiele razy podniósł na moją matkę rękę, nawet kiedy była w ciąży. Chyba już teraz rozumiesz zachowanie Emmy i Leyli? Chcą dla ciebie jak najlepiej, a mając przykład Glenny wolą nie ryzykować. Jesteś dobrym materiałem na królową, a ten człowiek potrafi każdego zniszczyć.

-Nic mnie z nim nie wiąże.

-Przysięga, Ell. Jest wiążąca dopóki któreś z was nie zerwie jej. Ty nie możesz przez rok, a on nie zrobi tego z wygodnictwa. Dlatego proszę cię, uważaj na siebie. Widziałem dziś jego spojrzenie. Na moje oko masz kłopoty.

Prychnęłam, zła i wstałam.

-Pozwól, że o moje kłopoty sama się będę martwić. Przykro mi z powodu twojej matki, ale jestem silna i  nie dam mu się zniszczyć. Zbyt wiele od tego zależy.

-Ellie, nie mów hop…- powiedział Rockie z kanapy.

-Spokojna twoja rozczochrana- rzuciłam szybko.

Byłam rozdygotana wewnętrznie. Schowałam ręce między fałdami spódnicy, by nie zauważyli ich drżenia. Boże, wyszłam ze potwora. Miałam ochotę usiąść i zapłakać, jednak ktoś musi być w tym wszystkim silny.

-Ok., więc teraz spokojnie. Evan, udajmy, ze wszystko gra. Trzeba zachować zimną twarz podczas kolacji. Finn nie może się domyślić, ze wiem. Zauważyłam, ze dla większości mieszkańców Glenna to temat tabu- potarłam skroń.- Nie można niepotrzebnie niepokoić mojego męża. I tak jest zły. Po kolacji muszę porozmawiać z Leylą i Emmą. Jeśli zaczną kombinować może to się źle skończyć- spojrzałam na zegarek. Zostało dziesięć minut do kolacji.- Nie wiem, jak wy, ale ja już bym zeszła. Pewnie połowa i tak już czeka w salonie.

Jednak zanim wyszłam, usłyszałam głos Evana.

-Poczekacie przed drzwiami? Muszę zamienić słówko z Ell.

Chłopcy wyszli, zamykając za sobą cicho drzwi. Odwróciłam się i spojrzałam Evanowi w oczy.

-O co chodzi?- zapytałam.

-Uważaj na niego, Ell. To nie przelewki. Nie chcę stracić kolejnej ważnej kobiety w moim życiu przez tego dupka.

Pogładziłam go delikatnie po policzku.

-Nie stracisz. Nie zapominaj, jestem silna. I właśnie dlatego dam radę. Pamiętasz? Razem- złączyłam nasze dłonie.- Dam radę, bo będziesz blisko. Pod twoim uważnym spojrzeniem nic mi się nie może stać. Kocham cię, głupolu- szepnęłam i pocałowałam go lekko w usta.- To najważniejsza rzecz, którą powinieneś pamiętać i dla pewności powtarzać przed snem- uśmiechnęłam się i przekrzywiłam lekko głowę w bok.

-Ach, ty mój skrzacie- uwolnił dłonie i objął mnie ciasno w talii.- Skąd bierzesz tyle siły?

Ty głupia, ckliwa istotko!, zbeształam się w myślach, ale uniosłam dłoń i położyłam ją na jego sercu.

-Stąd.

Uśmiechnął się i pocałował mnie ponownie, tym razem odrobinę mocniej. Wtedy drzwi się uchyliły i pojawiła się głowa Rockiego.

-Nie chcę wam przerywać, zakochańce, ale naprawdę powinniśmy już zejść- rzucił mi miażdżące spojrzenie, które przypomniało mi o powinnościach. Wyplątałam się z ramion Evana i wyszłam z biblioteki.

Za progiem czekali Alaric i Julien. Ten pierwszy rzucił mi pytające spojrzenie ze znaczącym uśmiechem. Natomiast młody Brain wydawał się być obojętny na wszystko i wszystkich. Jakby nie funkcjonował, po prostu egzystował. Pojawienie się Evana i Roarke, którzy najwidoczniej zamienili ze sobą pare słów, przerwało moje zawiłe rozmyślania i ruszyliśmy do jadalni.

Jak zwykle wszystko idealne od a do z. Pani Japlin zadbała o świeże kwiaty i odpowiedni nastrój. Chyba, bo jak dla mnie było tłoczno, mdło, a zapach bzu unoszący się w powietrzu wywołał u mnie odruch wymiotny. Mimo to byłam ogromnie wdzięczna za trud. Właśnie zaczęło się w pełni lato i było gorąco, a ostatnie promienie zachodzącego słońca paliły przez cienkie zasłony.

Przy moim wejściu wszyscy wstali.

-Och, moja żona- rozległ się nieco bełkotliwy głos.- Powiększyłaś straż przyboczną?

Westchnęłam głośno, a Finn wyszedł przed zebranych. Był ewidentnie napruty jak szpak. Pięknie, brawo. Pomodliłam się w myślach o jakąś łaskę.

-Nic mi nie odpowiesz, mała dziwko- rzucił cicho i złapał mnie za nadgarstek. Mimowolnie jęknęłam.

-Zostaw ją, Montgomery- warknął Roarke, stając przede mną.

-Spokojnie- szepnęłam, drugą ręką odsuwając go nieco.

-Myślisz, Morgan, że jesteś taki ważny? To moja cholerna żona i ma w stosunku do mnie jakieś obowiązki- mówił Finn swym pijackim tonem.

Goście patrzyli na to wszystko zaciekawieni. Cholera, cholera, cholera!

-Może wyjdziemy na korytarz i tam o tym porozmawiamy?- zapytałam słodko.

-Jasne- uśmiechnął się sprośnie i pociągnął mnie w stronę drzwi.

-Zaraz wrócę- szepnęłam do Roarke.- Uspokój Evana, nic mi nie będzie.

Kiwnął głową, ale wydawał się być zaniepokojony. Pozwoliłam się wyprowadzić z jadalni i dopiero tam wyrwałam dłoń z uścisku.

-Co ty sobie wyobrażasz, do cholery- warknęłam.

-Oj, Eileen, nie zgrywaj niedostępnej- powiedział i przycisnął mnie do ściany.

Zareagowałam odruchowo. Wbiłam mu kolano w krocze, posyłając go na podłogę. Ten uderzył po drodze głową o szafkę, rozwalając policzek. Westchnęłam. Jak małe dziecko.

Wróciłam do biblioteki. W drzwiach czekał John.

-Zabierz Finna do niego. Opatrz i połóż do łóżka. Wychodząc zamknij drzwi od zewnątrz na klucz.

Mężczyzna bez zbędnych pytań skinął głową i poszedł na korytarz. Wróciła do gości, uśmiechając się i witając. Udawałam, że nie widzę pytającego spojrzenia. A co was to obchodzi?

-Co jest?- szepnął mi do ucha z tyłu Rockie.

-Poszedł spać.

-Tak po prostu?- odwrócił mnie twarzą do siebie.

-Tak, uznałam, że pogadamy jutro- wzruszyłam ramionami.

Podrapał się po miedzianej czuprynie.

-Wszystko gra?

-Poza siniakiem- uniosłam nadgarstek ukazując ferie barw na nim.- Chodź do stołu- pociągnęłam go za rękę w stronę stołu.- Głodna jestem.

Roześmiał się i poszliśmy jeść.